mararangi: ja, ik wil

Zaterdag 24 september is mijn dochterken getrouwd en nu heb ik er ne (schoon)zoon bij...;-)
en morgen vertrekken ze richting Afrika...

Hoe het begon???
Al een hele tijd hebben ze samen de droom, plan, ... om een soort van wereldreis te maken met een geit, oftwel een eend of om juist te zijn, een Citroën 2PK.

Ergens vorig jaar begonnen de plannen een beetje vorm aan te nemen, de plannen werden alsmaar concreter: er werd naar geitjes gezocht, die geitjes werden ook gevonden, van twee geitjes werd er ééntje gemaakt en het geitje werd ingericht om met twee passagiers min of meer comfortabel te kunnen reizen. Ergens dit jaar hebben ze dan beslist: in september vertrekken we. Maar vooraleer België voor eventjes achter zich te laten wilden ze toch graag een afscheidsfeestje geven voor vrienden en familie. Toen erover die datum hier gesproken werd, kwam dan ook een andere mededeling, zo efkes tussen neus en lippen: "oh ja, en we gaan dan die dag ook trouwen..."
En wie dacht dat dit al efkes slikken was, je dochter die gaat trouwen, dat doet toch wat met ne mens, toen kwam het moeilijke gedeelte: "we willen de trouw graag intiem houden, alleen met ouders, broers en getuigen, niks aan familie vertellen, we willen de trouw als verrassing voor alle gasten op het afscheidsfeestje..."
Ik moet zeggen, het is me gelukt, niemand van de familie was op de hoogte, alhoewel het niet altijd makkelijk was. Wij zijn dit jaar een dikke week op vakantie geweest met mijn zus en schoonbroer, wel, zit maar eens ongeveer een 16uur per dag samen, in de auto, vliegtuig, aan tafel, in de file..., en dan niks mogen zeggen, erop letten dat je je niet verspreekt...het was een uitdaging, maar wel ééntje die ik tot een goed einde heb gebracht.

Dus 24 september 2011, wat een schitterende dag is het geweest...
De dag begon met een stralend zonnetje, de bruid en bruidegom straalden, alle gasten waren er graag bij, het geitje werd tentoongesteld, met op de achterruit 'JUST MARRIED', zodat iedereen met eigen ogen kon zien dat het toch wel heel echt waar was, want voor velen was dit toch een verrassing. En voor diegenen die toch nog twijfelden: 's namiddags had Yves snel een kleine powerpoint gemaakt, met de foto's van het stadhuis, Leentje en Jeroen op de trappen van het stadhuis in Leuven, met trouwboekje in de hand...

En morgen gaan we ze uitwuiven, richting Zuid Spanje, daar hebben ze een overtocht geboekt: met de boot naar Marokko, en dan vandaar verder Afrika in. Ze gaan vertrekken langs het westen van Afrika, om dan hopelijk, zonder kleerscheuren en met auto Zuid-Afrika te bereiken.Wat daarna komt, dat moeten we afwachten, of zoals Leentje het zelf zei: "dat zien we dan wel, als we nog geld, nog goesting en (heel belangrijk...) nog auto hebben".

We zullen ze heel hard missen, nu stuurde Leentje wel ongeveer elke dag een mailtje naar mij, of een smsje of een telefoontje of ze kwam eens langs, om te eten, om te naaien, om te gaan shoppen...Nu kan dit allemaal efkes niet meer, nu ja, efkes, 't zal toch wel een hele tijd duren vooral ze weer voet op Belgische bodem zullen zetten. Maar daar gaan we toch een mouw proberen aan te passen...niet dat we ze eerder naar hier gaan halen, maar wel dat wij hen een stukje volgen. Als het allemaal mogelijk is, zouden Yves en ik heel graag volgend jaar in juli, augustus of september richting Afrika willen vliegen, ergens nen jeep huren en dan een stukje met hen meerijden...We moeten dit nog uitzoeken, 't zal er ook vanaf hangen waar ze tegen dan zullen zijn, maar we houden dit plan in ons achterhoofd. Binnen een paar maanden zullen we misschien toch al een idee hebben hoe snel of hoe traag ze vooruit komen, en afhankelijk daarvan zal ons plan een vorm kunnen aannemen. We zien wel en ik laat dit zeker weten zodat iedereen die wil ons dan kan volgen. Waarvoor bloggen allemaal niet goed is...

We hebben samen ook nog wat spulletjes genaaid om in de geit te plaatsen, drie grote zakken, voor kleren en zowat vanalles en nog wat. Die zakken moesten aan bepaalde voorwaarden voldoen: zo lang, zo breed, zo hoog, want ze moesten zo passen in het koffer van het geitje zodat er zoweinig moglijk ruimte verloren zou gaan. Dit was toch niet zo eenvoudig, de eerste zak heeft wat schoonheidsfoutjes, de tweede zak zag er al veel beter uit, als ik er nu nog zo ééntje zou maken zou hij zeker nog beter lukken.Ik heb dan nog een cadeautje gemaakt, een inklapbare tas. Jaren geleden heb ik dit eens uit een KNIP gehaald en goed bewaard en nu kwam dat eens van pas en ik zou ik niet zijn zou ik niet tot de laatste dag hieraan genaaid hebben... Leentje had mij dit al maanden geleden gevraagd, het stof werd ook al een hele tijd geleden gekocht, en wanneer was de tas klaar??? Donderdagavond rond middernacht heb ik het laatste draadje afgeknipt...
In de zakken had ik wat prullekes gestopt, een naai-etuitje, een spel kaarten, een woordspelletje, een flesje doucheschuim met een exotisch en 'monoi' achtig parfum, een parfum dat aan vroegere vakanties en aan thuis doet denken...

Dan is er mijn 'zoneke', in zijn vrije tijd is hij af en toe wat clown en vermaakt de kindjes met mooie ballonnen.